dikkat! lohusa var.. :)

ben kendime çılgın lohusa adını vermiştim

öle sendrom vs şeklinde adlandırmamak için yani

:)

hakikaten de çok çılgınca bi mevzu

bence

ne çok abartılmalı

ne de yok sayılmalı

tam normal olduğunuzu düşünürken gülmeniz ve ağlamanız aynı anda geliyo

ya da hiç normal olmadığınızı düşünürken gayet mantıklı ve makul olabiliyorsunuz çünkü..

peki lohusayken ne yapmak lazım diyenler için kendimce bi kaçşey yazdım..

hadi bi görelimm..

öncelikle sakin olmak ve bugünlerin geçeceğini bilmek lazım..

yeni doğum yapacak veya yapmış olanlar için hemen belirteyim

ilk iki hafta çılgınlığın tavan yaptığı haftalar :)

sonra herşey yavaş yavaş düzeliyo

yaaniii

sakin olup beklemekte fayda var

ben şahsen ikinci haftada "bu ne yaaaaa bu nası bi hayat böhüüüüü" diye bi içimden ağlamıştım :)

olabildiğince yalnız kalmamak lazım

her türlü çıtırtı pıtırtıdan korkma durumları oluyo

normalde duymayacağın sesleri duyuyosun

neden mi

çünkü bebeğin sesini duymaya kendini endeksleyince pür dikkat olup normalde duymadığın ya da aslında duyup dikkat etmediğin tüm seslerin farkına varıyosun ki

bu da pek keyifli bir durum değil

yine ben şahsen 10. günden itibaren annemin gitmesiyle hafiften sıyırmış

sonra yavaş yavaş alışıp kendime gelmiştim.. :)

hatta bi örnek vereyim..

eşimin geç geleceği bi gün tel.de benim uykumun arasında konuşmuştuk

tlf kapatınca uykum kaçmıştı ve ben de balkona çamaşır asmaya geçmiştim

eşim nasılsa uyuyorum diye sessizce kapıyı açmış ve içeri girmişti

ben aheste aheste çamaşırlığa çamaşırları yerleştirirken birden bire arkamı dönüp eşimle gözgöze gelince inanılmaz kötü olmuş ve hıçkıra hıçkıra ağlamıştım

buraya kadarki kısım normal

lohusa olmayan da korkabilir

evet

ama

benim eşimi görüp o olduğunu algılayıp

sonra onu tanımayıp

sonra tekrar tanıyıp ağlamaya başlamam pek de normal değil sanırım :)

vücudunuzu korumaya her zamankinden daha fazla dikkat etmeniz lazım

gerçi ben doğumdan sonra eve geldiğim andan itibaren heeerrrbişeyimi kendim yaptım..

hem bebekle ilgili hem de kendimle ilgili

annem 10 gün yanımda idi

ama nedense ona hiç iş bırakmadım

belki de alışmak istemedim

:(((

gücüm yettiğince elimden geldiğince evimin üzerinden elimi çekmedim

hem böyle olunca daha çabuk iyileştim sanki

amaaa

yanlış anlaşılmasın

hırpalamadım da kendimi

mesela 40 gün boyunca ağır olan hiçbirşeyi kaldırmadım

annem varken annem o yokken de eşim üstlendi beni zorlayacak işleri

zaten gün geçtikçe de sadece yatarken kalkarken otururken zorlanır oldum

o anlarda da

sevgili eşim inanılmaz bir performansla hep destek oldu

işlerinden vakit bulabildiğince yanımda oldu

atlattık o günleri

:)

canınızı sıkacak mevzulardan kat'i surette uzak durmanız lazım

neden

çünkü o mevzuları günleeerrce unutamayacağınızı bilmeniz lazım

eğer sizin dışınızda gelişmişse etrafınızdakiler olumsuz şeylerden bahsediyor ise de

derhal orayı terk etmenizi veya konuyu değiştirmelerini rica etmenizi öneririm

zira ben yapmadım

çok ama çok pişmanım

yanıma gelen baaaaazı cins yaşlılar "efenim falan kişi uyuyormuş uykusunda bebeğinin üstüne yorgan gelmiş farketmemiş ööle ölmüş bööle boğulmuş.. aa hatta falan kişi de.. yok efenim filan kişi de....." şeklinde eeennnn son yapılması hatta hiç yapılmaması gereken muhabbetleri yanımda yaptılar

ve ben

hık mık diye diye hıçkırıklar boğazıma dizilerek oturup dinledim

sonra ne oldu

günleeerrce aklımdan çıkmadı

kah oturdum o bebeklere için için ağladım

onların boğulurkenki çaresizliklerine yandım

kah o annelerin vicdan azabına ortak oldum

:(

hala aklıma geldikçe bu düşüncesizliklere ve benim sessiz kalışıma sinirleniyorum

nasıl oldu da bu kadar düşüncesiz oldular ve ben nasıl oldu da bu kadar pasif kaldım bilmiyorum..

neyse

artık çok geç

:(

davetsiz misafirleri bertaraf etmek lazım ve mümkünse hemen misafir ağırlama moduna geçmemek lazım

özellikle geldiklerinde bi parça kasılacağınız misafirleri biraz daha ilerleyen günlerde kabul etmek lazım

aile büyüklerinizden bu konuda yardım alabilirsiniz.. onlar lisanı-ı münasibince bertaraf ederler..

bu kısa sürede biraz kendinizle, eşinizle ve bebeğinizle özel zamanlar geçirmek eeennn güzeli çünkü..

ama yine de davetsiz misafirlere hazırlıklı olmak lazım..

siz ne kadar kendi derdinizle meşgulseniz

dışardan bakangillerin baaaaazı türleri hastaneden çıkışınızın ertesi günü çat kapı sizi görmeye gelebilir..

:(

hatta yetmeyip yukardaki can sıkıcı muhabbetleri açabilir

hatta sütün yetiyo mu

hemen emdi mi

kaç kilo doğdu

boyu kaç

neden sezaryen

neden epidural

......

......

.......

şeklinde ahiret sorgusuna çekebilir..

dedim ya işte

hazırlıklı olmak lazım..

asosyal olmamak lazım

yukarıda misafirleri bertaraf etmekten bahsedip nasıl asosyal olmayacağımızı merak etmiş olabirsiniz

ama o söylediğim

bööle hazırlıklar yapmanız gereken kendinizi yoracağınız misafirler için geçerli

aksine sizi ağırlayacak

belki bi parça nazlandıracak

kafanızı dağıtmanıza yardımcı olacak kişilerle vakit geçirmeniz ve hatta dışarı çıkıp ufak gezmeler yapmanız en güzeli

beslenme düzenini korumak lazım

düzgün beslenerek ve doğumdan itibaren bebeğini emzirerek ikinci haftada 9kg zayıflamış

ama

malesef

annesinin gitmesiyle adeta bunalıma girip ne yediğini içtiğini bilmeyen

ve bu vesileyle tekrar 4-5 kg alan

bi daha da hiç o ilk iki hafta kadar hızlı zayıflayamayan

bir kişi yazıyo bu satırları

:(

ve son olarak sağlığımıza dikkat etmemiz lazım

hamileyken kullandığımız demir ilacını ve vitaminleri yine ve hassasiyetle kullanmamız lazım..

evet

şimdilik bu kadar

aklıma gelen şeyler olursa yine güncellerim

ahhh ahh

bazen eski postlarıma bakıyorum da

amma edebiyat parçalamışım

şimdi yok edebiyat medebiyat

bi başlık bi de paldır küldür girilen içerik..

pat diye yazıcam

hepsi bu

:)

not: yazıyı tekrar okumadım.. ölece yazdım.. lütfen anlatım bozukluklarını görmezden geliniz :)

şimdiden teşekkürler

ve herkese sevgiler..